با ما نه نم اشکی ونی چشم تری بود

لبریز خیال توگداز جگری بود

افسوس که دامان هوایی نگرفتیم

خاکستر ما قابل عرض سحری بود

دل رنگ امیدی ندمانیدکه نشکست

عبرتکده ام کارگه شیشه گری بود

چون اشک دویدیم و به جایی نرسیدیم

خضرره ما لغزش بی پا و سری بود

هر غنچه که بی پرده شد آهی به قفس داشت

این گلشن خون گشته طلسم جگری بود

کس منفعل تلخی ایام نگردید

در حنظل این دشت گمان شکری بود

دیدیم که بی وضع فنا جان نتوان برد

دیوانگی آشوب و خرد دردسری بود

بی چشم تر اجزای فناییم چو شبنم

تا دیده نمی داشت ز ما هم اثری بود

دل خاک شد و عافیتی نذر هوس کرد

این اخگر واسوخته بالین پری بود

نیک و بد عالم همه عنقاصفتانند

بیدل خبر از هرکه گرفتم خبری بود